miércoles, 24 de noviembre de 2010

Era de xustiza


Me han pasado cosas muy malas en la vida, y cosas maravillosas. Lo que sí sé es que he vivido mucho, muy intensamente: una equivocación muy maja, no sé qué es aburrirse.



Que lle deran o premio Cervantes a Ana María Matute era simplemente cuestión de xustiza.
Fráxil en apariencia, esta muller enferma de literatura desde os 4 anos, pequeniña e incríblemente doce e divertida, contén no seu corpo pequeno unha extraordinaria cantidade de palabras. Fai maxia con elas, porque é unha nena marabillosa, asombrosa e permanentemente asombrada. Unha especie de avoa de todos que fai libros coma quen te colle no colo para protexerte (e protexerse) do abismo.

Algo para reflexionarmos: é a terceira muller á que se lle concede este premio en 35 anos, despois de María Zambrano (1988) e Dulce María Loynaz (1992). De verdade hai tan poucas escritoras en castelán que merezan este recoñecemento?

Matute escribe porque é a súa maneira de ser e estar na vida

Se queredes que vos conten a súa vida:
http://escritoras.com/escritoras/escritora.php?i=8
Se queredes saber como se ve ela a si mesma:
http://www.elmundo.es/magazine/num113/textos/entrevista.html
Se a queredes ver e escoitar:
http://www.publico.es/culturas/348352/ana-maria-matute-premio-cervantes

Pero se queredes entrar nun mundo incrible que está aí, pero non o sabiamos ata que esta fada o revelou, lede á Matute!!!!





P. S. María B., que ama Olvidado rey Gudú  entre moitos outros libros e por riba de calquera outro libro fantástico e considera que é o máis delicioso que leu na súa vida, está a revolver o Tobo todo facendo a "ola" e berrando: "Xa era hora, ho!".

Novo colaborador!!!

Damián Camiña Justo, de 3º de ESO aporta unha noticia sobre o uso de Google Maps. Estamos encantados no Tobo de ter un novo colaborador!!!. A ver se cunde o exemplo.


Novedades de Google Maps


Google ha anunciado una nueva característica que vuelve a marcar la evolución de su servicio Google Maps, y que esta vez toma una característica prestada de Google Earth: la posibilidad de acceder a una vista en tres dimensiones de la zona que estamos explorando en cada momento.

La función, llamada Street view, lleva a nuestros navegadores la capacidad que llevaba presente en Google Maps varias ediciones. La característica está disponible tras la instalación de un plugin que Google ya puso a disposición de sus usuarios desde el año 2008.

Así, Google ha lanzado una versión en 3D del popular servicio de Street View, asociado a Google Maps con un sencillo funcionamiento.

Para visionar las calles y plazas en tres dimensiones sólo hay que introducir la dirección en Google Maps como de costumbre. Una vez obtenida la búsqueda, hay que activar la función de Street View.

En ese momento, debajo de la herramienta de zoom aparecerá un nuevo botón con el muñeco de Google que al pulsar sobre él, convertirá el formato de las imágenes y ofrecerá la nueva dimensión del lugar deseado.

Con la nueva novedad paséate y disfruta de todo el mundo sin salir de casa, ofreciéndote imágenes detalladas de cuaquier obra pública o monumento, etc... que quieras conocer sin levantarte de el sillón.

Con esta aplicación podrás conocer los lugares que nunca te daría tiempo a visitar ya que aparte de el 3D y el poder navegar por las calles de cualquier ciudad viendo los edificios de arriba a abajo, también te indican el nombre de la calle si marcas en el logotipo maps que aparece al comenzar arriba, a la derecha de la pantalla y ver vistas reales desde arriba con el logotipo de satélite que aparece en el mismo lugar que en el anterior.


martes, 23 de noviembre de 2010

Algunhas verdades que non sempre se recordan

Esta presentación era para o día 10 de outubro, Día Mundial contra a Pena de Morte, pero non sabíamos como subila ao blog, sentimos o retraso.

Inauguramos con ela unha nova sección, unha páxina dentro do blog que nos axude a reflexionar sobre o estado dos dereitos humanos no mundo e sobre nós mesmos e que facemos para mellorar ese estado... ou non.





Grazas, Cecilia polo traballo e pola suxestión.

jueves, 18 de noviembre de 2010

Semana da ciencia (3)

Catro científicos de prestixio cantan para nós neste vídeo que me envía un amigo. Faime graza ver a todo un premio Nobel como Feynmann tocando o tambor* cun ritmazo que impresiona.
Pero sobre todo emocióname esta reflexión de Sagan, un dos meus heroes de adolescencia: Somos a maneira en que o Cosmos se coñece a si mesmo.


Boas noites, materia do Universo que soña. E que se soña a si mesma...






*Grazas Marce, pola corrección, e Eloy, polo enlace ao vídeo.

sábado, 13 de noviembre de 2010

Semana da Ciencia (2): A expansión do universo

Unha experta explica a expansión do universo. Nivelazo...

(Porque ciencia e risas non son incompatibles)




Ou se preferides...


lunes, 8 de noviembre de 2010

Semana da ciencia



Fogos de artificio!!!

Porque Ribeiriño ten un acontecemento que anunciar: dende hoxe, estase a celebrar a Semana da Ciencia. Si... o máis grande evento anual de comunicación social da ciencia que se celebra en España, e que organiza a FECYT (Fundación española para la ciencia y la tecnología) . E a biblioteca e o Tobo queren ter algo que ver con esa festa. Así que, dende hoxe ata o día 21 de novembro, estaremos á espreita do que ocurre nesta páxina:

http://www.semanadelaciencia.es/Publico/index.aspx

e máis das actividades que se van facer en Ourense:

Consumir con ciencia, comer con conciencia ("COMERCIENCIA")Ourense (do 15 ao 19)

Ourense Investiga (os días 20 ao 22)

(as actividades podedes buscalas... no Buscador de actividades da ligazón que fixemos arriba)


E na web.... fotos das actividades!!!  http://www.flickr.com/photos/semanadelaciencia/

Cine científico!!!!!                     http://www.semanadelaciencia.es/Publico/cinecientificoPeliculas.aspx


Inventos!!!!
Biodiversidade!!!          http://www.cbd.int/

E para os excelentes fotógrafos do Ribeiro:
Un marabilloso concurso de fotografía científica no que podes votar as que máis che impresionen:  http://www.fotciencia.es/publico/index.aspx

(Xa contaredes se todo isto non é para botar foguetes...)



domingo, 7 de noviembre de 2010

Eureka!!!!

A selección que sobre poemas de Miguel Hernández aportara Macario hai un par de días quedaba coxa. El prefería sobre todos este tema, que non atopáramos para facelo sonar no Tobo. Ás veces hai que insistir. Hoxe por fin, aínda que cun sonido algo deficiente aquí está, para encollernos un chisco a alma.
Para iso tamén é a poesía.
Boa semana.



Las desiertas abarcas

Por el cinco de enero,
cada enero ponía
mi calzado cabrero
a la ventana fría.


Y encontraba los días
que derriban las puertas,
mis abarcas vacías,
mis abarcas desiertas.


Nunca tuve zapatos,
ni trajes, ni palabras:
siempre tuve regatos,
siempre penas y cabras.


Me vistió la pobreza,
me lamió el cuerpo el río
y del pie a la cabeza
pasto fui del rocío.


Por el cinco de enero,
para el seis, yo quería
que fuera el mundo entero
una juguetería.


Y al andar la alborada
removiendo las huertas,
mis abarcas sin nada,
mis abarcas desiertas.


Ningún rey coronado
tuvo pie, tuvo gana
para ver el calzado
de mi pobre ventana.


Toda gente de trono,
toda gente de botas
se rió con encono
de mis abarcas rotas.


Rabié de llanto, hasta
cubrir de sal mi piel,
por un mundo de pasta
y unos hombres de miel.


Por el cinco de enero
de la majada mía
mi calzado cabrero
a la escarcha salía.


Y hacia el seis, mis miradas
hallaban en sus puertas
mis abarcas heladas,
mis abarcas desiertas.

Poemas sueltos IV. Poesías completas.
Madrid: Aguilar, 1979, pp. 517-518.

E, novamente, un traballo que nos axuda a entender o poema. Grazas aos que, antes que nos, pasearon a senda da lectura:

http://comunidadescolar.educacion.es/documentos/hernandez/hernandez5f.html

jueves, 4 de noviembre de 2010

A biblioteca, modo de emprego: (1) Novas tecnoloxías

Para inaugurar unha serie acerca de como se utiliza a biblioteca, traemos este tutorial que un querido amigo recomenda para aprender a usar novas tecnoloxías. Adícollo a todos os que pouco a pouco van migrando ao dixital, entre eles meu pai, que tamén anda achegándose ás novidades do século (dalgún século):




Espero que vos resultase instructivo, aínda que, comparado co pergameo, o códice non sei eu...

martes, 2 de noviembre de 2010

A propósito...

Non o podo evitar. Déixovos aquí unha ligazón a palabras que curan, e que volven non só sobre a idea de por que facemos o que facemos na biblioteca, senon outra vez a Miguel Hernández e máis a un amigo do Tobo (ou queremos pensar que así é, co seu permiso, claro está).

http://discretolector.blogspot.com/2010/10/esperar-la-alegria.html

Vento do pobo

O sábado pasado cumpríanse os 100 anos do nacemento de Miguel Hernández, poeta. Alguén que se redimiu dun futuro seguramente cheo de fame e fatigas grazas ao seu amor apaixonado pola palabra.
Namorado, poeta, soldado, sufrinte, a súa poesía clara, luminosa, sinxela e fundamental quédanos máis aló do seu pasamento por causa da tuberculose no cárcere onde fora condeado polo franquismo despois da guerra.



Retrato de Miguel Hernández por Buero Vallejo

Isto dicía Neruda de Miguel: Pocos poetas tan generosos y luminosos como el muchachón de Orihuela cuya estatua se levantará algún día entre los azahares de su dormida tierra. No tenía Miguel la luz cenital del Sur como los poetas rectilíneos de Andalucía sino una luz de tierra, de mañana pedregosa, luz espesa de panal despertando. Con esta materia dura como el oro, viva como la sangre, trazó su poesía duradera. ¡Y éste fue el hombre que aquel momento de España desterró a la sombra! ¡Nos toca ahora y siempre sacarlo de su cárcel mortal, iluminarlo con su valentía y su martirio, enseñarlo como ejemplo de corazón purísimo! ¡Darle la luz! ¡Dársela a golpes de recuerdo, a paletadas de claridad que lo revelen, arcángel de una gloria terrestre que cayó en la noche armado con la espada de la luz!

Así vía Hernández aos poetas:
Los poetas somos viento del pueblo: nacemos para pasar soplados a través de sus poros y conducir sus ojos y sus sentimientos hacia las cumbres más hermosas.
Estas palabras tan fermosas dirixiullas a outro formidable poeta, Vicente Aleixandre, logo premio Nobel de Literatura, no prólogo do libro Viento del pueblo.

Se queres ler a dedicatoria completa, preme aquí:
http://comunidadescolar.educacion.es/documentos/hernandez/hernandez2.html


Aquí tedes contada a súa biografía por alumnos e alumnas de Secundaria:






Un orgullo de bibliotecaria: as lecturas que deron alimento literario ao poeta comezaron na Biblioteca Pública da súa Orihuela natal.

E para que tamén gocen os oídos da mellor maneira de escoitar poesía, unha selección do que cantou Joan Manuel Serrat sobre os escritos de Hernández:







(Co agradecemento de Ribeiriño a Macario polo asesoramento musical)