Poema do mes

MAIO


Fincado na anta


da fiestra aberta á alba,


vía voar as anduriñas…


Ceibes, fóronse os ollos á serra,


nunha vella porfía


que non sei porque teima.






¡Frores de Maio,


nevando dos mazairos…


para que eu quede aínda máis quedo


que ollándoas no alto!






Canta o cuco, cala e canta


nos castiñeiros do val.


Pasa o tempo dunha ollada…


e torna o cuco a cantar.

O autor? Uxío Novoneyra, por suposto.

The Waste Land







I. THE BURIAL OF THE DEAD

APRIL is the cruellest month, breeding


Lilacs out of the dead land, mixing


Memory and desire, stirring


Dull roots with spring rain.


Winter kept us warm, covering


Earth in forgetful snow, feeding


A little life with dried tubers.


Summer surprised us, coming over the Starnbergersee


With a shower of rain; we stopped in the colonnade,


And went on in sunlight, into the Hofgarten,


And drank coffee, and talked for an hour.


Bin gar keine Russin, stamm' aus Litauen, echt deutsch.


(Tomado de www.bartelby.com)






T.S. Elliot publicou A terra baldía en 1922. O primeiro verso é un dos máis citados da cultura anglosaxona (tamén é un dos que máis cito eu).


Esta é a tradución de urxencia, perdón polos moitos erros:





I. O ENTERRO DOS MORTOS.


Abril é o mes máis cruel, fai crecer


lilas da terra morta, mesturando


a memoria co desexo, estremece


as raíces murchas con choiva de primavera.


O inverno mantívonos quentes, cubrindo


a Terra con neve de esquecemento, alimentando


unha pequena vida con tubérculos secos.


O verán sorprendeunos, pasando sobre o Starnbergensee


cunha ducha de choiva; paramos na columnata,


e continuamos baixo a luz do sol, ata o Hofgarten,


e tomamos café, e falamos durante unha hora.


Bin gar keine Russin, stamm' aus Litauen, echt deutsch.






(Ei, se tedes unha tradución mellor, enviádenola, grazas)










Para sabermos máis de Elliot e A terra baldía: http://letras-uruguay.espaciolatino.com/aaa/eliot/bio.htm


Publicado por María B. en 02:15 0 comentarios
 
Marzo

O 8 de marzo é o día internacional das mulleres traballadoras. Para todas nós, unha pequena homenaxe en forma de poema:


(Joaquín Sabina - Jaume Sisa)

Hay mujeres





Hay mujeres que arrastran maletas cargadas de lluvia,


hay mujeres que nunca reciben postales de amor,


hay mujeres que sueñan con trenes llenos de soldados,


hay mujeres que dicen que sí cuando dicen que no.





Hay mujeres que bailan desnudas en cárceles de oro,


hay mujeres que buscan deseo y encuentran piedad,


hay mujeres atadas de manos y pies al olvido,


hay mujeres que huyen perseguidas por su soledad.






Hay mujeres veneno, mujeres imán,


hay mujeres de fuego y helado metal,


hay mujeres consuelo, hay mujeres consuelo,


hay mujeres consuelo, mujeres fatal.






Hay mujeres que tocan y curan, que besan y matan,


hay mujeres que ni cuando mienten dicen la verdad,


hay mujeres que exploran secretas estancias del alma,


hay mujeres que empiezan la guerra firmando la paz.






Hay mujeres envueltas en pieles sin cuerpo debajo,


hay mujeres en cuyas caderas no se pone el sol,


hay mujeres que van al amor como van al trabajo,


hay mujeres capaces de hacerme perder la razón.








Neste enlace podedes ver o vídeo desta canción, que a moitas nos vai saber a nostalxia, e a moitas máis, a novo:
http://tinyurl.com/y8javhd[Open in new window]

Febreiro

A Poesía é verdade

Un procura a verdade
por tódolos camiños, baixo as pedras,
nas raigames escuras das olladas,
máis alá das escumas i os solpores.
Busco a verdade en ti, rexa poesía
dos homes que labouran,
tacto real das cousas
que están e son, anque ninguén as vexa.
Home total,
que vas e vés sin sombra polas rúas
e tes a túa verdade nos curutus
do mundo, no profundo da historia,
na esperiencia de un día calquera,
e non ves os paxaros nin as nubes
nin as lonxíncoas maus do vento dondo
que acariñan o mundo dende sempre.
Investiga a verdade do teu tempo
e encontrarás a túa poesía.

Celso Emilio Ferreiro.